51، خانه دکتر س

خیلی دلم می‌خواد اینجا چیزی بنویسم، اما انگار ته کشیده‌ام، تمام شده‌ام.

51، خانه دکتر س...

صبح‌ها بند و بساط نوشتنم را پهن می‌کنم در بالکن،  کلاه سرم می‌ذارم و چند تا لباس  روی‌هم می‌پوشم که حس کنم بیرونم. یک ماهی است شاید کمتر که از خانه بیرون نرفته‌ام. نوشتن و نوشتن، آماده کردن مقاله و بق 51، خانه دکتر س...ادامه مطلب

اشک ریختن برای من شبیه یک مراسم آیینی شده، وقت بیدار شدن، وقت کار، در اتوبوس و جالب‌تر از اینکه وقت رانندگی کمتر گریه می‌کنم. اوایل برای آدم‌های اطرافم عجیب بود، دلداری می‌دادند، بغل یا بوسه و گرفتن م 51، خانه دکتر س...ادامه مطلب

باد خنک و خشک دی ماه به صورتم می‌خورد، روی نیمکتی در عمارت عین‌الدوله نشسته‌ام، تنها!  کلاغ‌ها  یهو حمله می‌کند و غار غارشان چنان به فضای باشکوه و غم آلوده عمارت می‌نشیند که دلم می‌خواد در همین لحظه می‌ماندم. 

راضی‌ام، از خودم، از پاهای خسته‌ام که می‌دوند تا این بار به تنهایی زندگی تازه‌ی بسازد. 

دوباره به فکر چمدانم

کتابخانه ملی

کلماتی که به در و دیوار می‌نویسم که در خاطرم بماند. 

به فکر رفتن...

51، خانه دکتر س...

 کجای این شب تیره بیاویزیم قبای ژنده و کپک زده‌ی خودمونو؟ اول صبح هر روز بیدار می‌شوم هنوز آفتاب نزده،  در رخوت منجمد صبح، درست همان وقت که تاریک تاریک است فرق‌اش را با مثلا دو یا سه شب نمی‌فهمم، جورا 51، خانه دکتر س...ادامه مطلب

  امروز حالم بهتر بود، هنوز هم ساعت 6 است و حالم بهتر است. چهار روز از وگان شدنم می‌گذرد. تازه با خودم کنار آمده‌ام و یادم افتاد باید دنبال چیزهایی که دوست دارم راه بیافتم. 

می‌دانم که این خط‌ها را می‌خوانی...من خوبم! 

51، خانه دکتر س...

خب!‌ عصر اولین روز سی و چهار سالگی اینگونه گذشت که یک رنگ سبز آبی خریدم و یک کابینت قول پیکر رو رنگ کردم،‌هوس شنیدن آهنگ Numb  رو کردم، (جز معدود آهنگ‌هایی که از نوجونیم هنوز خیلی خیلی دوستش دارم )،ای 51، خانه دکتر س...ادامه مطلب

دفعه آخر سه خط اینجا نوشتم، اما ثبت نکردم رفتم. زندگی من از آخرین روزی که اینجا بودم به نقطه عطف اصلی‌اش رسید،  همانجا که قهرمان داستان خودم شدم، برگشتم به اتاقم،‌به خانه پدری‌ام،  همانجا که صبح‌ها سا 51، خانه دکتر س...ادامه مطلب

یک وقت‌هایی هم یه چیزهایی اینقدر شخصی است که نباید نوشت اما نوشتن و نشر دادن تنها راهی است که من نفس راحت می‌کشم. زندگی انحصاری، این چیزی است که من اسمش را می‌گذارم، شبیه این‌ است که از یک حباب بیرون 51، خانه دکتر س...ادامه مطلب

دوباره کارم و از دست دادم و یک بار دیگه فهمیدم فقط باید بنویسم. توی پروسه طلاق آدم همش چنگ می‌زنه به چیزهایی که خوشحال‌اش می‌کنه اما انگار یک تیغه بین تو و همه آدم‌ها کشیدن، من که همیشه در دسته بندی‌ “مینا“ البته جا می‌گرفتم و موندم.  

منتظر یک تلفنم که نمی‌دونم چرا خبری ازش نیست، صدایی که خوشحالم می‌کنه و سالهاست ازش بی‌خبرم.  همیشه منتظرم، همیشه. 

 

 

51، خانه دکتر س...